GLG_północny - wschód

Zaskoczyły mnie mazurskie szutry: szerokie, przestrzenne, można na nich pociskać bo są równe, dobrej jakości, zadbane, i przecinają niezliczoną ilość pagórków, a sieć ich jest gęsta i wydaje się nie mieć końca, jest kompletnym zaprzeczeniem mazurskich asfaltów.

Pierwsza miejscowość, która wryła się trwale w pamięć to Świętajno, szeroki widok na jezioro, nie zasłania go ściana drzew obrośnięta plątaniną krzaczorów. Droga prowadzi wzniesieniem, trochę kręci, czasami w dół. Na przesmyku ostry zakręt, i z zaskoczenia pionowo w górę. Łańcuch trzeszczy, w końcu to nie Mazowsze, gdzie ma łatwo i przyjemnie, zawsze leciutko sunie, tutaj lepiej mieć zawczasu przygotowane właściwe przełożenie. Manetka maksymalnie w bok, szorują zęby na kasecie, łańcuch w górę. Ładne widoki szybko zostają za plecami, bo po podjeździe, zawsze jest zjazd ze swoimi prawami: szybkości, koncentracji i tych kamyków co czasami obijają się o ramę. Wyhamowuje w Szczecinowie nad jez. Szóstak, o tam to dopiero było ładnie, jazdę szlak trafił, pejzaż utrwalam w pamięci, czasami wspomagam się aparatem w telefonie. Obrazki z telefonu mam w pogardzie, wypłaszczone, lepiej zakodować, wryć w pamięć, takie ćwiczenie.

Teraz będę jechał po śladzie trasy maratonu GLG, w Puszczy Boreckiej łapię ślad GPX, właściwie ta trasa była celem, trochę poczytałem, zdobyłem plik i chce się przekonać. Puszcza przyjemna, rozległa, z dobrymi drogami, jak ktoś lubi las to polecam, jak ktoś woli podjazdy i zakręty to też polecam, nudy w każdym razie nie ma. Później jest już tak, że nawet najznakomitsze pejzaże powszednieją, a wyczerpane jazdą baterie organizmu, powodują, że coraz mniej rejestrujemy szczegółu. Wiatr silny, taki konsekwentny, trudno powiedzieć z jakiego kierunku wiał, bo zawsze przeszkadzał, nawet drobna roślinność wyginała się na wszystkie strony. Były krowy, konie, wiatraki, większe psy samopas węszące, małe kundelusy atakujące, niestety wszystkie karmione są podłym i wygodnym dla właściciela żarciem z marketu, to i siły do gonienia im nie starczało. Ot tak poujadały, trochę, hałasu narobiły. Jak zaatakował na podjeździe, to jakoś szanse wyrównywały się.

Pierwsza setka i trafiam na Gołdapską Górę (272 m. n.p.m.), zjazd po betonowych płytach, na ostrym zakręcie jest taka wyrwa, nie spasowane płyty przecinają w połowie drogę, uskok spory, na luzie zapadnie się w nim koło. Mało brakowało. Limit żywnościowy ustaliłem na taki, że za każdą przejechaną setkę należy się kartacz. Uczciłem pierwszą w restauracji pod Gołdapską Górą, bidony napełnione wodą z restauracyjnej kuchni i jadę na skróty do Przerośla, fragmentem trasy Green Velo, a tam ponownie wpadam w ślad GLG. Druga część drogi to przejazd Doliną Rospudy. Przeważnie asfalty i bruki, na tych mam technikę jazdy w dolnym chwycie, trochę pomaga. I tak zleciało 8 godzin jazdy, z małymi nadgodzinami. Dniówka wyrobiona.