brrrr, ale szaro, trudno powiedzieć czy tak jest, czy tylko się wydaje. Aż musiałem przejść na playlistę polskie przeboje z moich lat. I tam trafiła mi się piosenka z tekstem "szare miraże". Pojechałem tam, żeby nikt z was nie musiał. Nad samym Bugiem droga po całej szerokości w wodzie, musiałem brodzić po szuwarach.

już po ciemku leśne otchłanie.

W końcu mam czas i warunki poprawiły sie. 

szuter 82%

80% szutrer

jej starorzecza, tam się pokręciłem. Teren ciekawy, zapomniane odnogi Wisły, wierzby, jesień, smutne niebo, a później przebiło się słońce. To takie miejsca, które ciągle omija się, jadąc najpopularniejszą rowerową drogą Mazowsza.











Pokaż trasę GPS

A jak przestało padać, to pojechałem do rez. Dębinka, którego piaszczyste drogi kiedyś były przeszkodą, gdy wracałem z Podlaskiej trasy. Blisko domu, a tu trzeba było jeszcze pokonać piaski rezerwatu. Dlatego dawno nie odwiedzałem tego miejsca, zawsze byłem tam po ciemku, i kojarzył mi się z pchaniem, albo zarzucaniem tylnym kolem. A dziś pojechałem tam specjalnie, inna jakość. Dodatkowo obczaiłem, jak objechać Radzymin, wcale go nie widząc, co prawie udało się. Rez. Dębinka ciekawy, piękne drzewa, i taka miękka amortyzująca ziemia, chyba pod spodem jest jakieś bagienko. A po piaszczystej drodze nie ma już śladu.







Pokaż trasę GPS

ale później wszystko wróciło do jesiennej normy i jest po staremu. Odmroziłem sobie stopy. Ale widziałem w CR drogie skarpety Endury z merino, i sobie kupię - podwójne, może cos to zmieni. Znalazłem nowe wierzby. Obok budują wielką halę Panatonii.
p.s.
Udany objazd Radzymina od północno-zachodniej flanki.

Już od samego świtu tłukę się koleją mazowiecką, zmarźnięty, przysłuchuje się rozmowom, "ach ten Karol, dobrze, że go mamy". Karol, jaki Karol, Karol papież, o co chodzi, chyba coś mnie minęło, jak zwykle nie nadganiam. Wyglądam przez okno, na zachód, nieskazitelna płaszczyzna nieba, nieprzeciętą żadnymi stratusami, cirrusami, gładka i czysta jak szkło. W oknie lewym, na wschód ogromna fala chmur, ołowianych, ciężkich, takich smutnych, które bezpowrotnie zasłonią słońce. To zapowiedź, że będę się musiał przyzwyczaić do skostniałych rąk i stóp, bo ubrałem się w wersję letnią.
Wyprawka wzdłuż Mazowieckiego Okręgu Owocowego, który wizytowałem, jak kwitły drzewka na wiosnę, a teraz sprawdzę owoce. Plusem tego miejsca jest to, że jest to w miarę zamożne miejsce, i drogi szutrowe prowadzące do sadów są dobrze utrzymane, no przecież jabłka nie mogą się potłuc. Dlatego lubię tam zrobić sobie jakąś przejażdżkę. Nie za często, bo taki gość może się znudzić, a i też gościowi może się znudzić. Pogoda w końcu okazała się łaskawa, ładnie te chmury zaczęły wyglądać, jak pojawiły się popołudniu rozpogodzenia. Odkrycie to stara willa zarośnięta kolorowym bluszczem, tam na schodkach przysiadłem i zjadłem. Minąłem sporo do sfocenia fajnych miejsc, bo niedziela pracowita, ludzie w sadach, szeroko otwarte bramy, co jakiś czas znudzony pies wyczuwa moją obecność, słyszę, biegnie i jazgocze przez podwórko. Monotonia dnia jego przerwana, z radości wściekle ujada. Słyszę, jak uderza łapami o asfalt, jest już przy tylnym kole. Niechętnie muszę przyspieszać, dociskać prędkość. Tak mijają mi pierwsze poranne godziny, rozgrzewam się, przełamując ten wschodni chłód i uciekając przed lokalną psiarnią, krętą drogą z rozsypanymi kamykami na poboczach.
Miałem cisnąć na Sochaczew, ale playlista na Spotify skończyła mi się pod Rawką Skierniewicką, i mi skończyła się melodia do dalszej jazdy. Do pociągu było tylko 20 minut. To skorzystałem, co innego, że z tych 20 minut zrobiło się jeszcze 25 minut spóźnienia, ale pięknie mnie przeprosili, także tyle.

after work, 18,30 sunset