Dziś standardowo, powiedziałbym upalnie. W końcu nie ma oblodzeń i można pruććććććććććććććććććććććććć...

Wiatr pokazał dziś pazur. Piłuję centralnie pod niego, uderzenia silniejszych podmuchów spowalniają mnie do 16 kaemów. Przejeżdżając koła Shella postanawiam dotankować powietrza do kół. Kompresor jest tak niefortunnie ustawiony, że muszę zająć trochę miejsca na podjeździe. Szybko uwijam się i gdy już dokręcam plastikową zatyczkę, myślę o zanurzeniu się ponownie w wiatr, wyłania się biała ciężarówka. Kierowca zatrzymuje się i po chwili rusza, widocznie upatrzył dla siebie miejsce, gdzie uda mu się zmieścić między mnie a dystrybutor ileś tam ton. Mija mnie, ta cholerna przyczepa jest już  tak blisko, że chwytam rower i odskakuję uderzając w szafki z płynami borygo. Nie przewidział, że droga zwęża się i jest łuczek i gdy w niego wchodził to tyłem, przyczepą zarzuciło w moim kierunku. Podjechałem, do niego, powiedziałem mu parę słów, ale cóż sprawiał wrażenie trochę nierozgarniętego. Jeden ząb w paszczy i skłonności mordercze wypisane na twarzy. Według prawa nic się nie stało, nie było krwi to i nawet mandat się nie należy. Czy miałem prawo zatarasować drogę? Chyba tak, w końcu ktoś tak ustawił pompkę, że pompujący zajmują jeden z dojazdów do dystrybutora, samochody osobowe, nawet dostawczaki zmieściłyby się bez problemu. To taka mała stacja, niepozorna, monotonna, o znikomym ruchu samochodowym, nigdy nie podejrzewałbym, że stąd wyłoni się niebezpieczeństwo. Co poradzić jak natrafi się na swojego luja w białej ciężarówce. Na adrenalinie i totalnym wkur...., przebijam się  taranem przez wiatrzysko z zachodu.

Trasa była standardowa to można napisać latem, przebiegła tak jak zawsze, zwyczajnie, natomiast w styczniu, droga nie jest taka sama, oblodzenia wyłaniają się niespodziewanie, trzeba ich wypatrywać. Wieczorem tylko czuję, że przejeżdżam przez płachty lodu. Kierę trzymam sztywno, węszę za kawałkiem asfaltu. 

Dzisiaj Tomek Mackiewicz czeka na pomoc prawdopodobnie w szczelinie na Nanga Parbat na wysokości 7300 m. Znam człowieka z książki i trzymam kciuki za ekipę ratunkową.

Powrót do gry i mozolne kręcenie kilometrów, motywacja jest za każde 1000 km, wypłacam do skarby 100 zł na nowy tabor, to uczciwe. Warunki słabe wiele DDR przejezdnych, ale zdarzają się oblodzenia. Mam wrażenie, że ocieplenie jest chwilowe i zima jeszcze pokaże co potrafi. 

Radość z jazdy. Jak w claimie BMW, pod arktyczny wschodni wiatr wracałem z fabryki. Niektórzy z taśmy mi współczuli, ale co oni tam wiedzą. Lody najlepiej smakują na mrozie.

Kategoria do zamieszczania powtarzalnych rund warszawskimi ścieżkami, pierwszy wpis. Infrastruktura rowerowa polepsza się, w takie dni jak dziś można na spokojnie objeżdżać nowe inwestycje, mroźno i sucho, czyli arktyczny wyż z Rasyji. Dziś Zerań, most północny, lewa i prawa strona Wisły, powrót. Temperatura -5C. Na początku było nawet ciepło, ubrany w 3 warstwy podkoszulek z długim rękawem + bluza + kurtała. Na powrocie solidny wschodni dziad mróz dmuchnął w twarz i cały komfort termiczny uleciał z wiatrem. DDR zasypany solą, biały nalot, dywan rozłożony po całości. Trochę żal nowego napędu.

Zlodowaceń coraz więcej, w zasadzie całe fragmenty, ostrożna jazda.
Dodatek za nadmiar licznikowy 4 km.

jadę ślizgiem, dużo zlodowaceń, raz wiatr mnie pcha, raz zatrzymuje, raz daje, raz odbiera. Kształtuję siłę woli w swojej mikro skali.

Dodatek za nadmiar licznikowy.

Czuję, że wschodni wiatr sprowadzi jakiś fajny mroźny, suchy niż. Opanowana sytuacja w Brennaborze, przeszedłem na manualne przerzutki z przodu, za pomocą ręcznej pompki.

Całkiem przyzwoicie, jest sucho, wieje z południa i wschodu..... Ale mam ciąg na widok Wisły na bulwarach.