Zaskoczyły mnie mazurskie szutry: szerokie, przestrzenne, można na nich pociskać bo są równe, dobrej jakości, zadbane, i przecinają niezliczoną ilość pagórków, a sieć ich jest gęsta i wydaje się nie mieć końca, jest  kompletnym zaprzeczeniem mazurskich asfaltów. 

Pierwsza miejscowość, która wryła się trwale w pamięć to Świętajno, szeroki widok na jezioro, nie zasłania go ściana drzew obrośnięta plątaniną krzaczorów. Droga prowadzi wzniesieniem, trochę kręci, czasami w dół. Na przesmyku ostry zakręt, i z zaskoczenia pionowo  w górę. Łańcuch trzeszczy, w końcu to nie Mazowsze, gdzie ma łatwo i przyjemnie, zawsze leciutko sunie, tutaj lepiej mieć zawczasu przygotowane właściwe przełożenie. Manetka maksymalnie w bok, szorują zęby na kasecie, łańcuch w górę. Ładne widoki szybko zostają za plecami, bo po podjeździe, zawsze jest zjazd ze swoimi prawami: szybkości, koncentracji i tych kamyków co czasami obijają się o ramę. Wyhamowuje w Szczecinowie nad jez. Szóstak, o tam to dopiero było ładnie, jazdę szlak trafił, pejzaż utrwalam w pamięci, czasami wspomagam się aparatem w telefonie. Obrazki z telefonu mam w pogardzie, wypłaszczone, lepiej zakodować, wryć w pamięć, takie ćwiczenie.

Teraz będę jechał po śladzie trasy maratonu GLG, w Puszczy Boreckiej łapię ślad GPX, właściwie ta trasa była celem, trochę poczytałem, zdobyłem plik i chce się przekonać. Puszcza przyjemna, rozległa, z dobrymi drogami, jak ktoś lubi las to polecam, jak ktoś woli podjazdy i zakręty to też polecam, nudy w każdym razie nie ma. Później jest już tak, że nawet najznakomitsze pejzaże powszednieją, a wyczerpane jazdą baterie organizmu, powodują, że coraz mniej rejestrujemy szczegółu. Wiatr silny, taki konsekwentny, trudno powiedzieć z jakiego kierunku wiał, bo zawsze przeszkadzał, nawet drobna roślinność wyginała się na wszystkie strony. Były krowy, konie, wiatraki, większe psy samopas węszące, małe kundelusy atakujące, niestety wszystkie karmione są podłym i wygodnym dla właściciela żarciem z marketu, to i siły do gonienia im nie starczało. Ot tak poujadały, trochę, hałasu narobiły. Jak zaatakował na podjeździe, to jakoś szanse wyrównywały się. 

Pierwsza setka i trafiam na Gołdapską Górę (272 m. n.p.m.), zjazd po betonowych płytach, na ostrym zakręcie jest taka wyrwa, nie spasowane płyty przecinają w połowie drogę, uskok spory, na luzie zapadnie się w nim koło. Mało brakowało. Limit żywnościowy ustaliłem na taki, że za każdą przejechaną setkę należy się kartacz. Uczciłem pierwszą w restauracji pod Gołdapską Górą, bidony napełnione wodą z restauracyjnej kuchni i jadę na skróty do Przerośla, fragmentem trasy Green Velo, a tam ponownie wpadam w ślad GLG. Druga część drogi to przejazd Doliną Rospudy. Przeważnie asfalty i bruki, na tych mam technikę jazdy w dolnym chwycie, trochę pomaga. I tak zleciało 8 godzin jazdy, z małymi nadgodzinami. Dniówka wyrobiona.
 


12 km trasy


widok na lewo od pierwszego zdjęcia.


podjazd za Szczecinowem


Rzadko są panoramy na jeziora


współczesne pejzaże


wiało, 


Green Velo, drugi raz tutaj jestem, wtedy był październik i był upał, teraz jest sierpień i jest chłodno i wieje. 


skręcam w prawo


śniadanie nad jeziorem


wody Rospudy


pisałem, że wiało?

part_1p
Pokaż trasę GPSpart 2
Pokaż trasę GPS

Trasa  w 65% prowadziła lokalnymi asfaltami, pozostałe to dobrej jakości szybko przejezdne szutrówki, tylko w trzech miejscach były drogi z dominacją piasku, ale do przeskoczenia szerszą oponą i z odpowiednim rozbiegiem. Trasa to kompilacja terenów znanych i nie znanych, połączona w jakąś całość. Dopracowałbym fragment leśny między Malaskiem a Wiśniewem, trochę błądziłem, musiałem zjechać z szybkiej szutrowej drogi na rzecz jakiś starych, zarośniętych przecinek leśnych, mam wrażenie, że jest tutaj dobra sieć dróg, tylko na nią nie trafiłem. Natomiast drogi leśne w okolicach Broka to super szuter w jakości 1 klasa. Jazda zakończona w Łochowie, już nie chciało mi się, zachmurzenie wzrosło, deszczowe chmury nad głową, miałem dostatecznie dużo wymówek, żeby sprawę zakończyć. 








Pokaż trasę GPS

Eksploracja nowych terenów. W okolicach dolinki Kluczwody dobrze zapowiadająca się żwirówka zagrodzona jest bramą. Napisane teren prywatny, wstęp wzbroniony, pierwsza myśl dziwne w końcu to rezerwat, ale ktoś ma możliwości. Później wspinam się z rowerem pod pachą, wąską, stromą, raczej mało uczęszczaną ścieżką pod same skały, Jest na tyle stromo, że muszę skupiać się, planować każdy krok, łatwo nie jest, czasami noga ześlizguje się, później zejście, rower jak podręczny bagaż trzymam za ramę, o zjechaniu nie ma mowy. Przy samym zejściu, ładna, dzika dolinka, ścieżka wygina i wije się wzdłuż małej rzeczki, przyjemny mikroklimat, w upalny dzień, odpowiednia wilgotność. Pół godziny przeprawy po stromym zboczu, aby minąć własność prywatną w rezerwacie. Na końcu tej własności, ustawione ule, latają pszczoły, niechybnie to jacyś braciszkowie. Słów brakuje. 


pozytywnie ładująca droga.



Żwirki


Wigurki


było stromiej


Dolinka Racławki


amplitudy


nieznana droga, spodziewałem się drogi przez ściernisko, a tu elegancka żwirówka.


THE END.



Pokaż trasę GPS

Szlak Orlich Gniazd na odcinku Olkusz – Żarki w dwie strony. Krążące fotki w necie w dużym stopniu przedstawiają "odrealniony" obraz szlaku, zachęcając zdjęciami z drona, przedstawiają foty ruin zamków w świetle i kolorystyce zachodzącego słońca. Jednak oko ludzkie z perspektywy siodełka rowerowego ma inną percepcję, i widzi inaczej. Bardziej niż runy podobały mi się skupiska samotnych skał, wyrastające na pofalowanych polach. Szlak idealny na przełajówkę, opony 40 mm, lekki teren, przeważają lokalne asfalty. Terenowy odcinek w okolicach Olkusza, który można łatwo ominąć asfaltem. Tak zrobiłem na powrocie. Na trasę wrócę, teraz przejechany tylko fragment. 


Posiłek pod stojącą skałą.


Tutaj wiecznie "oszukująca" perspektywa aparatu nie dala rady wypłaszczyć. 


te rzucone skały najbardziej mi się podobały, jednak na nie jest to obiekt dobrze prezentujący sie na fotach. 




Pokaż trasę GPS

Pomysł na wycieczkę był taki, opony 40 mm, żwirowy bieżnik, i zrobić rundkę jak najbliżej rzeki Bug w okolicach M. – Serock – Wyszków – Dreszew – Kuligów – Arciechów –M. Kółko znane mi od lat, co roku powtarzane, ale przeważnie asfaltem. A ciekawiły mnie drogi, które mijałem, ale nigdy nie wjeżdżałem cienką oponą. Pierwszy zonk w lesie za Jasińcem, droga podtopiona, częściowo ukryta w szuwarach, traktorem bym przeskoczył, ale rowerem, wepchnąłem testowo go na 2 metry, a koło schowało się na 1/3 wysokości. Podłoże luźny, rozkruszony beton, latami moczony w tym bezkresnym dołku. Wracam do lasu i tam wygodnym szutrem dojeżdżam do Gulczewa. Druga wtopa to nie potrzebna była ta runda w Młynarzach, droga słaba, złapałem tam flaka, to już taka tradycja, zawsze dziurawię na start nową oponę. W trakcie klejenia dętki, zaatakowały mnie roje większych i mniejszych much. Jest już jakaś 10:00 i temperatura szybuje w górę, picie oszczędzam. W końcu wydostałem się na asfalt, fajny widok z małego mostka na rozlewisko rzeki Fiszor. Kolejny cios to zjazd z przyjemnego, lokalnego asfaltu na rozległe, spalone słońcem łąki, po których wije się piaszczysta droga. Tam też czeka na mnie pare ogromnych kałuż, jedną obchodzę szerokim łukiem, drugą atakuje z rozpędu frontalnie. Za te wszystkie trudy, jadę drogą wzdłuż rz. Bug, bliżej już się nie da. Póżniej Ślężany, Czarnów, Stasiepole to szybko jadący szutr. Daje się ze znaki temperatura szybująca już za trzydziestkę. Tradycyjnie droga z Kuligowa do Arciechowa to piaszczystość na dużą szerokość i głębokość, można pożałować, a pylasty, rozgrzany piach jest mało przyjemny. Dalej Zalew, i tutaj już  toczę się resztką sił, mam obczajony skrót betonową drogą przez las. To wąska, stara, wykonana z rozchodzących się płyty, wymieszana z piaskiem droga, cała zawalona uciekającymi przed korkiem autami, ich diesle sapią i pomrukują, a ja muszę ratować się ucieczką na piachy pobocza, a kierowcy jak w obłędzie. Na koniec znalazłem gruziński sklep, w który raczę się oranżadą, o smaku tej, która pamiętam z lat 80-tych, "złota rosa". Trochę odpocząłem w klimatyzowanym, a napój postawił mnie na nogi, także te na platformy i jeszcze 8 km jakoś dokręciłem, myśląc sobie, że mogłem pojechać gdzieś bliżej. Cała reszta, której tutaj nie opisałem, to była 102% przyjemność, przez którą ciągle wymyślam jakieś nowe bliższe i dalsze trasy.



Serock


takie widoki, nie jest żle. 


jest czym pooddychać.


Po takie widoki tłukłem niejeden kilometr w piachu.


Młynarze, widok z mostku na rz. Fiszor


rozlewiska Bugu. 


szkoda, że ta droga skończy się nieprzejezdnym podtopieniem, 


bliżej, najbliżej rzeki. 


Przyjemna droga w Arciechowie, niestety, większość z nich to głębokie i szerokie leśne piachy. 

Pokaż trasę GPS

W tym miejscu to nawet było odczuwalnie z górki, wiem, trudno w to uwierzyć. Mazowsze. 



Pokaż trasę GPS

Po wycieczce po SPK, ruszam GV do Gołdapi, cele są co najmniej trzy: zapoznać się z trasą, wypłacić "cyfry" z bankomatu - najbliżej było, i coś zjeść treściwego, smacznego i ciepłego.
Powrót już przy zachodzącym słońcu, a w końcówce na lampkach, fartownie jechałem już tą trasą wczoraj. i obyty byłem z dziwnymi meandrami tutejszych asfaltów. 
 


Green Velo do Gołdapi, okolice jez. Pobłędzie, minąłem Skajgiry i Wobały, nazwy trochę zagraniczne :)

 
miejsce nie wymagające podpisu



stara droga, 


trójstyk 

Pokaż trasę GPSZgrany odcinek Green Velo do Gołdapi.

Jadąc bezpośrednio do NDM, DK 632, mam średnią 30,69 km/h., W Łomiankach na ul. Rolniczej 100 km dystans, time: 3:12 min, Ava Speed: 31,28 km/h. To póki co mój rekord i max. Jadąc na wschód wiatr tak mocno nie przeszkadzał, a wracając zaczął pociskać centralnie, idealnie w plecy, stąd ten wynik. Do tego droga nie miała większych trudności i przeszkód. 

Pokaż trasę GPS

pojechałem tam, gdzie dawno mnie nie było. Pojeździć po nadwiślańskich szuterach. Ale bardziej odpowiednia nazwa to żwirówka, z luźno rzuconym kamieniem. Kompletny false start to odcinek od DK 734 (nadbrzeż, wschodnia strona Wisły) do DK 801. To jest do zmiany, droga w połowie rozpłynęła się wśród zarośli, a ja padłem łupem owadów.



Wzdłuż wału

Pokaż trasę GPS

Wieczorny wyjazd do G. Kalwarii, dalsze testowanie opon, jak nabiję trochę więcej ciśnienia to puszcza, z sykiem ucieka i psika mlekiem. Stabilizuje się na 3 barach, tylko komu wystarczą 3 bary w szosie, rzuca czasami i schodzi na bok trakcja jazdy. A ciśnienie też się zmniejsza. Kupię zestaw naprawczy może coś się zmieni. Lubiłem ten system, mam wrażenie, że amortyzacja była dużo lepsza.