Do Czeremchy na pociąg o 14.46, żeby zdążyć z domu startuję przed 4.00, sprzyja mi bardzo silny wiatr pólnocno-wschodni, w porywach nawet do 40 km/h. Niedziela, już po 6.00 wjeżdżam na DK697, pusto, to zachęciło mnie do przejechania całej trasy, podobnie za Węgrowem jadę DK62. Na moście na Bugu melduję się po 4h i 8 minutach jazdy (116 km). Dłuższy odpoczynek w Drohiczynie, tym razem mam czas i robię parę rundek po mieście. Następnie kieruję się  bardziej na północ, drogą boczną równoległą do DK19 do Dziadkowic, rozważam czy nie uderzyć na Białystok. Na rozważaniach poprzestając wykręcam na wschód i przez Milejczyce jadę do Czeremchy. Po przecięciu DK 693 zaczyna się bruk, na nim jeszcze radzę sobie omijając go wydeptaną ścieżką. Po paru kilometrach przechodzi on w szutr, zryty przez traktorowe opony, podskakuje na nim głowa wpadając w niepożądane wibracje, ręce bolą, zęby szczękają. Traktor wyżłobiony jest na całej szerokości, trudno wpasować się żeby go ominąć. Zwalniam, jazda jest mniej bolesna. Na szczęście na początku nadrobiłem sporo czasu, który teraz straciłem na ostatnich kilometrach, ale gdyby ktoś w końcówce chciał przycisnąć na "uciekający" pociąg to mógłby być bez szans. 

Wyjazd zaliczam do udanych, zaprzeczenie wyjazdu z zeszłego roku, gdzie wyjechałem za późno, omijałem trasy DK i zakopałem się po osie w Poleskich piachach, w końcu w Siemiatyczach wpadłem w koszmarną burzę. Teraz wszystko poszło gładko i bez nerwów, ze sporym zapasem zajechałem do Czeremchy. Miasto sprawia wrażenie łagodne określając podupadłego. Wszystko kręciło się wokół PKP, ale obecnie to tylko zardzewiałe magazyny, opuszczone hangary, mocno postindustrialne klimaty. Nie polecam znaleźć się tam nocną porą na zbyt drogim rowerze.

Przeliczając na kilometry na miejscu miałem 185 km, wykręcone w 7,5 godziny. Całość jazdy brutto od 4,00 do 14.0, co daje 10h, jednak w Drohiczynie przedłużałem celowo wypoczynek wiedząc, że mam spory zapas. Do wyniku dodaje 20 km powrót z PKP Rembertów do domu plus coś tam pokręciłem się po okolicy.

foto relacja:


6.00 A.M. DK679, zupełna pustka.


Most na Bugu, trasa DK62.


Z drugiej strony + moje koło.


Na Podlasiu, przestrzenie, przestrzenie......


Milejczyce, cerkiew


Po przecięciu DK693.


Krótki odpoczynek


selfie


Cerkiew mijana po drodze





bajka...., 


2 panie na internecie, tędy przebiega GreenVelo


koszmarna. przeklęta droga, tarka.


U celu.


a pociąg zawalony rowerami.

Pokaż trasę GPS

Trasa wiodła między DK17, a DW801. Obie te drogi zawalone są przez rozpędzone samochody. Na DK801 długie łuki na zakrętach, szeroka nawierzchnia sprzyja nabieraniu prędkości przez tych co jeżdżą "szybko, ale bezpiecznie". Droga z braku remontów przybrała formę fali, nadgryzione przez ząb czasu pobocze. Na DK17 średnia prędkość to ze 120 km/h. Ja chcę przede wszystkim zrelaksować się i dać odpocząć mojej psychice dlatego jadę drogami lokalnymi, pomiędzy tymi krajówkami. Było sporo asfaltu, ale zdarzał się bruk i biały kamyczek, tzw szutr, czasami trochę piachu. Droga wiodła lasami, później w okolicach Dęblina sady jabłkowe i czereśniowe. Wisłę przekraczam 2 razy. W Dęblinie kieruję się na lewą stronę (więcej po tej stronie dróg lokalnych) i wracam na prawą stronę w Puławach. Dęblin miasto rowerzystów, dawno nie widziałem takiego natężenia. Niezależnie od wieku to popularny środek transportu. Ludzie pomykają na różnych rodzajach rowerów, sporo niezniszczalnych składaków Wigry 3, obwieszone siatkami na kierownicach. Odcinek Dęblin – Puławy, ładne widoczki, trasa wzdłuż Wisły, urodzajne sady, szerokie krajobrazy na rzekę. Z Puław DDR wzdłuż Wisły do Bochotnicy. Sama ścieżka ma pewnie ponad 10 km, szkoda że została zrobiona z drogiej kostki brukowej. Do Kazimierza nie zajeżdżam, wykręcam na DK824 i od razu podjazd, ciągnął się 3-4 km, nachylenie spore . Póżniej w lewo na Rzeczycę i jadę do Lublina starą drogą, jeszcze przed zrobieniem DK 830. 

Wyjazd udany, pomimo, że zepsuł mi się na nim aparat. Zdjęcia urywają się na mazowieckiej części wycieczki.


Wyjazd o 4.30 rano, dojazd do Zielonki.


DDR_tylko kawałek wschodnia obwodnica Warszawy


Otwock, Świder pod słońce.


Moja ulubiona DK 734, szkoda, że jest taka krótka.


DK 734


w trasie...


16x9_ DK 734_6.00 A.M.


Odpoczynek przed DK 805


widok boczny na DK 805


słońce w twarz


Szutry pomiędzy Lipnikami a Paprotnią


i bruk, 


i bruk 2


i ostatnie zdjęcie, później uszkodził mi się obiektyw.

Cała trasa brutto: 4.20 Start_ Lublin 16.30, czyli jakieś 12 godzin.


Pokaż trasę GPS

Urlop i czas wyjazdu. 
Pierwsza 100 km z wiatrem, drugie 100 km pod wiatr. Silny południowo-zachodni wiatr sponiewierał mnie. Z fajnych odcinków Brańszczyk-Tuchlin. Zmieniłem przebieg trasy, inaczej niż planowałem. Natomiast Udrzyn-Brok przeprawa przez piaszczysty las.
DK 694 duży ruch, mało przyjemna stąd ten objazd przez Daniłowo. Z Prostynia do Stoczka asfaltowa droga, duży kompleks leśny. Ze zdarzeń wartych opisania to doświadczenie audio wizualne w okolicach Prostynia. W Sanktuarium odbywał się pogrzeb, grano Marsz Żałobny – Chopina, który długo jeszcze słyszałem, dźwięk rozbrzmiewał po polach, mijały metry, a melodia potęgowała się niesiona przez wiatr. Muzyka była wszędzie, w przestrzeni z każdej strony, czasami nasilała się, później słabła, żeby niedługo wzmocnić się. Wywoływała emocje, smutek, żal...
Dolna Bugu bardzo malownicza, szczególnie w okolicach Tuchlina, droga wije się zgodnie z nurtem rzeki, jest na wzniesieniu, widoki pocztówkowe, jak z katalogu. W okolicach Jadowa, bóle mięśni karku, szkoda mi czasu na jedzenie, kupuje picie. Od Klembowa robi się słabo, duży ruch, ludzie wracają z pracy.




Tuchlin nad Bugiem.


Udrzyn


Za Brokiem 1


Za Brokiem 2


Treblinka, orurowana droga.


Prostyń, Sanktuarium



Lasy Łochowskie


Liwiec.

W odległosci podaje dane z licznika, a nie z endomono bo to tylko ślad. Po pierwsze zauważyłem, że zaniża odległości.Poza tym pomyliłem drogę  w Kurach przez pomyłkę wykręciłem na dzięcioły, oddrabiałem przez Lysoboki. 

Pokaż trasę GPS

zdjecia

Wycieczka do Horyńca.

Urlop w Zamościu, pierwszy tydzień upalny. Zaplanowany wyjazd mam na niedzielę. Wstaję o ekstremalnej godzinie porannej. W zaspanej głowie kłębi się pytanie: jest tak szaro, wcześnie, czy to pada mżawko-deszcz. Stuka coś w blaszany parapet, to jednak deszcz. Ale już wstałem, dopijam kawę, zjeżdżam z rowerem windą, wsiadam i jadę. Mam zaplanowane przejechanie północnej częsci Roztocza, czyli według mojej mapy są to okolice Szczebrzeszyńskiego Parku. Teren górzysty, z podjazdami i widokami. Na początek kieruję się DK 837 do Nielisza. Znajduje się tam duży sztuczny zbiornik wodny, na nim zbudowana jest elektrownia. Jezioro rozlewa się między wzniesieniami, linia brzegowa to jakieś 20- 30 km. Miejscowi mówią na nie "morze Roztocza". Ładne, ale pogoda jest ponura, szaro i wilgotno. W beztroskim  rozglądaniu przeszkadza mi wzmagająca się mżawka, przechodząca w siąpiący deszcz. Sprawdzam, za godzinę ma być rozpogodzenie i o deszczu zapomnę. To lecę dalej. Ciekawie zaczyna robić się w okolicach Mokrelipie, coraz większe wzniesienia. Tereny na zachód od Radecznicy, Teodorówka, Hosznia Abramowska, Ordynacka, Gilów, Goraj niesamowicie "górkowate", wzniesienia na 300 m. To początek spiętrzeń, które ciągną się do Tomaszowa Lubelskiego i później na Roztocze Wschodnie po ukraińskiej stronie. Geograficznie to łukowaty wał wzniesień, dla oka to niekończące się falujące pola, pagórki, dolinki i wąwozy - istota Roztocza. Mam wrażenie, że ta część jest nieznana. Mało agroturystycznych zajazdów i atrakcji powoduje, że całkiem przyjemnie zwiedza się te okolice. Trasy turystyczne dobrze oznakowane, jadę "czarnym". Czasami wyprowadza mnie na manowce. Zaczyna się zachęcającym malowniczym wąwozem, a kończy lessowym rozmiękłym szutrem po deszczu, śliskie błoto nabija się w napęd i v-breake. Muszę wyłupywać grudki gliny z nie działających hamulców, a zjazdy bywają bardzo strome. Po dwóch takich akcjach zniechęcony postanawiam trzymać się asfaltu. Z górki i pod górkę, z doliny na wzniesienie, cały czas kręcę, napęd szumi, kałuże deszczu parują, oglądam plansze krajobrazowe. Jadę i cieszę się, że dokonałem odkrycia. Tutaj naprawdę jest zupełnie nieturystycznie, bez folkloru na sprzedaż. Z Goraja jadę do Zwierzyńca. Stuka mi stówka. Słońce już przygrzewa, jest jeszcze przed południem, szkoda mi wracać. Przedłużam wycieczkę do Suśca. Do Górecka Strego ze Zwierzyńca prowadzi najlepsza rowerowa droga jaką, do tej pory jechałem. Specjalny odcinek, ograniczony do ruchu pieszo-rowerowego, prowadzi przez stare lasy, wąska, utwardzona, z białego kamyczka droga, podjazdy zakończone ostrymi zakrętami, szybkie zjazdy, niesamowity mikroklimat, intrygujące powietrze, cisza, i ta przyjemność trwa i trwa całe 9 km. Później Józefów, który nie zapada mi zupełnie w pamięci, jakiś taki suchy. W Suścu morale i kondycja w bardzo dobrej formie, na liczniku 140 km, uzupełniam zapasy wody, lody, czekoladki. I widzę drogowskaz Horyniec 45 km. Nigdy nie byłem tam, a nazwa pociągająca. Droga obiecująca bo wydaje się, że będę jechał greenVelo, ale niestety szlak w Norolu urywa się. Powinienem zdążć z powrotem przed nocą do Zamościa. Ruszam. Za Narolem robi się pusto, strefa leśna, znikomy ruch samochodowy, zapach drzew, ciągnie się tak kilometrami, krajówka DK 867 w podobnym klimacie. Sam Horyniec, ciekawy, kurort dla emerytów, miesza się prawosławie z katolicyzmem, park z nowoczesną architekturą. Wszystko to oglądam pobieżnie z perspektywy roweru. Droga powrotna, trochę się zagubiłem. Jechałem GreenVelo i wprowadziła mnie w nieoznakowany las. Wbiłem się tam w podjazd prawie pionowy. Wpychałem rower, pomyślałem jak padnie łańcuch od przeciążenia, to zjedzą mnie tu przez noc wilki. Zresztą facet motorowerem też nie dał rady i go wpychał. Później już został samo kręcenie. Do Zamościa wróciłem już po ciemku na lamkach. Wyjazd przyjemny i swobodny.

Link do mapy trasy

Link do zdjec

Trasa do Hajnówki. Założenie, to dotrzeć w jeden dzień, unikać dróg krajowych i międzynarodowych, czyli czerwonych i żółtych.
Z Marek startuję o 7.00. Wiatr wieje z południa, pocieszam się, że jednak pod koniec trasy za Siemiatyczami w pełni skorzystam z jego dobrodziejstw, wtedy bardzo mi się przyda. Na początku kieruję się na Ossów, Leśkowizna, Ręczeje Polskie, Poświętne, Rojków, Stanisławów. Jest to alternatywna droga do DK637. W Stanisławowie przeprawiam się przez DK50 i wpadam w krajówkę, którą jadę tylko do Dobrych. Korzystam z pierwszego skrzyżowania by odbić w prawo i od tej pory moja droga do Hajnówki będzie wić się, kierunek wschód, jednak tak jakby z błędem, czasami odbijam na południe, później pnę się na północ. I tak przejeżdżam przez Brzeźnik, Ossówno – jeszcze tam jest asfalt. Do Czerwonki Liwskiej jadę szutrem, czasami po piachach. Temperatura rośnie, kask zrzucam z głowy, mocuję go do bagażnika, co może się stać, jeśli osie są zakopane w sypkim piachu. Szybciej uduszę się w tym kurzu. Temperatura 32C, a jeszcze nie ma południa. Mijam niekończące się pola, wszystko żółte, wypalone. Odgłosy owadów potęgują się w tej ciszy. Za Czerwonką łapię asfalt, i wracam na DK637. Straciłem na szutrach z godzinę, wypiłem i wypociłem cały zapas wody. Zbliżam się krajówką do Liwa. Droga ma łagodne wzniesienia. Od roku nie wyjeżdżałem z okręgu warszawskiego i zauważam takie subtelne nierówności terenu, górki i małe dolinki. Na szczycie oglądam panoramę Liwca. Droga z Liwca do Węgrowa to ścieżka rowerowa z ceglanej kostki, podskakuje na nierównościach i mocno trzymam kierownicę. Węgrów, przygnębiający, jak całe Mazowsze i ta ścieżka do niego prowadząca. Szkoda się rozpisywać. Do Sokołowa jadę "południową obwodnicą" przez Karolew, Justynów, Węże. Nie był to dobry pomysł, straciłem dużo czasu i energii, znowu pola, szutry albo piachy. W Sokołowie odbijam na północ, do Kamianki, Gałki, Skrzeszew. Tam wjeżdżam na trasę DK62. Nie ma innej alternatywy, to właśnie DK62 muszę przeprawić się przez Bug. Objazd, który wybrałem, cóż, jestem jedynym człowiekiem na świecie który jechał tą drogą z zamiarem dojechania gdzieś dalej. Parę zapomnianych wiosek wśród pól, blaszane silosy, pylasta droga, a słońce świeci, rozgrzewa coraz bardziej, gorące, lepkie powietrze czasem mnie pcha do przodu, a czasami zatrzymuje. Droga jest wąska, piaszczysta i wije się jak rzeka.  Zaczynam podejrzewać, że upał ten skończy się wielką awanturą. Tutaj nie zabawiłem zbyt długo, na końcówce bezpańskie psy przegoniły mnie dodając mi nowych sił. Rzekę Bug oglądam w Drohiczynie. Ładne miasteczko, czuje się w nim historię, szkoda, że nie mam czasu na zwiedzanie. Muszę realizować plan. Odległość może nie największa, ale zaczynam mieć już dość moich objazdów. Do Siemiatycz wybieram drogę okrężną również przez Sytki i Rogawkę. I nie żałuję, asfalt podłej jakości, ale widoki niepowtarzalne. Łagodne pagórki, malownicze pola, skupiam się bardziej na oglądaniu niż jeździe. Polesie zaskoczyło mnie, spodziewałem się bardziej płaskich terenów, a ono takie pofalowane i zróżnicowane, wcale nie jest monotonne. Ruch samochodowy znikomy. Omijając wielkie dziury korzystam z całej szerokości drogi. Trafiło się parę większych zjazdów i jest rekord prędkości na trasie. Szybko znalazłem się w Siemiatyczach. Tam spóźniony obiad w barze. W ostatniej chwili przed wycieczką emerytów zdążyłem zamówić schabowego. Przez okno obserwuję wzmagający się wiatr, niebo ciemnieje, zaczyna padać, wiatr zamienia się w serię trąb powietrznych, a z nieba woda leję się strumieniami. Pogoda zmieniła się tak szybko, że nawet nie zdążyłem dobiec do roweru, sakwy niedomknięte, trudno. Nawałnica po godzinie uspokaja się. Zapoznani ludzie radzą mi nocować, ale to środek lata i jeszcze jest widno, poza tym przeczucie fałszywie podpowiada mi, że jestem tuż, tuż u celu. A to jeszcze około 70 km. Ruszam, krajobraz jak po bitwie, połamane drzewa, gałęzie walające się po drodze, mokra, śliska jezdnia. Mijam okoliczne wioski wzdłuż trasy DK693. Zwracam uwagę na coraz częstsze prawosławne akcenty: krzyże, cerkwie i napisy cyrylicą. W końcu skwar zelżał, ale atmosfera zagęszcza się. Parę razy wyprzedza mnie straż pożarna na sygnale, niebieskie refleksy odbijają się od mokrej ulicy. Robi się szaro, kropi coraz bardziej, ślisko. Wróciły pioruny, strzelają we wszystkie strony. Coś wisi w powietrzu i zaraz spadnie. Jestem na drodze bez żadnego schronienia. Kręcę nogami coraz mocniej, 31 km/h, dociskam  33,34,35 km/hm, niewielkie wzniesienie prędkość nie spada. To goni mnie własny strach. Przypominam sobie radę rowerowego kuriera, żeby nie piłować na małych trybach tylko wrzucić większą i szybciej kręcić. Tak robię, prędkość rośnie. Jedyna ucieczka to mocno dociskać i kręcić cały czas, nie przerywać. Nie wiem jak to przełożyło się na czas, ale w końcu dojechałem do Kleszczeli. Nadal grzmiało i błyskało, byłem zdeterminowany aby kontynuować jazdę do samej Hajnówki, miałem tam wynajęty pokój. Na szczęście pomyliłem drogę i pojechałem krajówką na Bielsk, prosto, zamiast odbić w prawo. Po 7 km zorientowałem się i wróciłem do Kleszczeli na nocleg. A burza rozpętała się na dobre, bez opamiętania. Następnego dnia od 6.00 jadę do Hajnówki, mijam nocne zniszczenia i myślę, że to może rozum zapanował nad zmęczeniem i emocjami i specjalnie pomylił te drogi. Na trasie DK685 od Jelonek za Kleszczelami jest wygodna i bezpieczna trasa rowerowa powstała w ramach GreenVelo. 
Link do zdjęć

Link do trasy Hajnówka