Jadąc bezpośrednio do NDM, DK 632, mam średnią 30,69 km/h., W Łomiankach na ul. Rolniczej 100 km dystans, time: 3:12 min, Ava Speed: 31,28 km/h. To póki co mój rekord i max. Jadąc na wschód wiatr tak mocno nie przeszkadzał, a wracając zaczął pociskać centralnie, idealnie w plecy, stąd ten wynik. Do tego droga nie miała większych trudności i przeszkód. 

Pokaż trasę GPS

pojechałem tam, gdzie dawno mnie nie było. Pojeździć po nadwiślańskich szuterach. Ale bardziej odpowiednia nazwa to żwirówka, z luźno rzuconym kamieniem. Kompletny false start to odcinek od DK 734 (nadbrzeż, wschodnia strona Wisły) do DK 801. To jest do zmiany, droga w połowie rozpłynęła się wśród zarośli, a ja padłem łupem owadów.



Wzdłuż wału

Pokaż trasę GPS

Wieczorny wyjazd do G. Kalwarii, dalsze testowanie opon, jak nabiję trochę więcej ciśnienia to puszcza, z sykiem ucieka i psika mlekiem. Stabilizuje się na 3 barach, tylko komu wystarczą 3 bary w szosie, rzuca czasami i schodzi na bok trakcja jazdy. A ciśnienie też się zmniejsza. Kupię zestaw naprawczy może coś się zmieni. Lubiłem ten system, mam wrażenie, że amortyzacja była dużo lepsza.

Dawno nie byłem w okolicach dolinki rzeki Mieni, lubię to miejsce, a przy okazji odwiedziłem dolinkę rzeki Świder i prawą stronę rzeki Wisły, która w tym roku w końcu wygląda na prawdziwą królową rzek.  


Wisła, prawa strona, wyspy Świderskie 


to samo miejsce


Mazowsze, latem, niedaleko Warszawy


Świder


Dolinka Mieni.



Pokaż trasę GPS

Trasa obejmuje dojazd do głównej atrakcji czyli do początku szlaku Dymitra Gorajskiego, cały szlak przejechany, w 100% teren. A tak piszą o nim internety: "liczne podjazdy i zjazdy, poprowadzony po polnych i leśnych drogach, duktach i ścieżkach. Liczne wąwozy i doliny rzeczne przeplatają się na trasie z rozległymi grzbietami wzniesień, z których podziwiać można panoramę okolicy. Na trasie, poza krótkim fragmentem drogi krajowej nr 74, niemal nie ma dróg asfaltowych i ruchu samochodowego". Trzeci etap to powrót z Goraja do bazy.Trochę się wyżyłowałem.



przedostatni pagór na drodze do Goraja.


powrotna droga, mało używana droga


widok z odpoczynkowej wiaty


szlak Gorajskiego, wyżyna


szlak Gorajskiego nizina


gliniaste błocko w tunelu, podjazd.


typowy pejzaż


cmentarz wojskowy, 3000 żołnierzy, mieszkańców środkowej Europy poddanych cesarstwa: Austro–Węgierskiego i Rosyjskiego, starli się i wspólnie spoczeli.

Pokaż trasę GPS

Początek w Zwierzyńcu, znaną drogą na Floriankę, później wzdłuż torów i wjeżdżam w Centralny Szlak Roztocza, wersja piesza, niebieskie znakowanie, jest pod górę, odnowioną drogą, tzn. usypaną nową, grubą warstwą piachu, trochę pcham, trochę jadę, a jak już pcham to jestem zjadany w tym czasie przez komary, także staram się jechać. Za Stanisławowem jest już mniej stromo, zaczynają się rozległe pagóry, droga na zmianę asfaltowa, albo gruntowa z ubitych, wyjeżdżonych kamieni. Wkrótce dojeżdżam do Wapielnii, 386 m. n.p.m., zalesiony pagór, niebieskie strzałki kierują pod górę, w końcu w cieniu, wejście strome, także szybko znajduję się na wierzchołku, później łagodny zjazd, po grząskiej, błotnistej drodze. Teraz sporo leśnych odcinków, czasami GPS kieruje mnie na zarośnięte, w zaniku drogi, to najgorsze i dołujące. Jadę szybko wygodną drogą z płyt i nagle sygnał, że trzeba skręcić 90 stopni w drogę, której już nie ma. Niestety droga z płyt zaprowadziła mnie w inna część lasu, mam zablokowany dostęp do szosy przez gospodarstwa, nie chcę wchodzić na ich teren – wiadomo psy, te małe i te duże – idę przez łąki, później w trawie po pas, w końcówce objeżdżam lasem, trochę nerwowo, tracę czas, dystans zaplanowany jeszcze spory, a tu droga usłana wielkimi błotnistymi dołami, trochę szkoda czasu przed każdym hamować, przede mną taki mały dół, niestety okazało się, że całkiem głęboki, koło zapada się, szybko tracę prędkość, a resztki impetu przerzucają mnie przez kierownicę. W okolicach Tomaszowa tracę bezpowrotnie wyznaczoną trasę, po prostu jej nie ma. Kluczę, próbuję jechać na azymut, ale to nie to samo. W końcu łapią moje opony asfalt i po paru godzinach walki w terenie postanawiam już go nie opuszczać. Zagłębiam się kilka kilometrów poza Bełżec, i wracam do Zwierzyńca asfaltową wersją Roztoczańskiego szlaku na Susiec, Józefów, Floriankę. Wyjazd udany, w porę wycofałem się i nie musiałem wracać po zmroku.


typowa droga, wcale nie najgorsza, ale były też i lepsze. Ubita glina w kamieniami, na koła 2,2 cala. 

Pokaż trasę GPS

na południe, ale droga wiodła w początkowej fazie na północny–wschód, opłacało się.....
w tym miejscu zawsze można liczyć na mgły i takie tam świateła. 


przed mostkiem


i za mostkiem

Trasa z L. wyprowadza po starym bruku, z wygładzonych przez lata kamieni, na początek od razu zjazd, później przez jakiś miejski rezerwat, sporo błota po przedwczorajszej ulewie, podjazdy na krótko, ale stromo, zapowiada się znakomicie, tu myślałem że, nie na darmo jadę na 2,2 calach. Póżniej niestety szlak prowadził asfaltem, cały czas szumią te za grube opony, geometria jakaś nie taka, nie na długą jazdę, tereny mijam ciekawe, za Wąwolnicą lessowe wzniesienia, ładnie i elegancko, tylko rower nie dopasowany do skali trudności trasy. Za Stanisławką skręcam na Łyse Góry, o i tutaj 2,2 jest uzasadnione, trochę błota, trochę pod górę, klei się to wszystko do ramy, a póżniej szybko w dół po ażurowych płytach w okolice wyciągu narciarskiego Rąblów, opony i amortyzator wybierają nierówności, mijam ludzi na grawelach, o teraz to rozumiem po co ciągnąłem się tu na tych oponach. Pod Kazimierzem podobnie, jest terenowo. Niestety nie udało mi się zwiedzić wąwozów w okolicach Bochotnicy, no ale nie wszystko na raz, poza tym co się odwlecze to coś tam coś tram. Na powrocie udało mi się przypadkowo zmodyfikować trasę, wykręciłem w pieszy czerwony, który zaprowadził mnie do wąwozu Lipinki koło Wąwonicy, na jego początek, ten z góry. Przez jeden kilometr zjeżdżam w naturalnie klimatyzowanym tunelu.



Lublin, Sławinek, druga górka, początek czerwonego szlaku do Kazimierza Dolnego.
Pokaż trasę GPS

W końcu w jakieś nowe miejsca, a z tych wartych odnotowania to DDR: Otwock – Celestynów, poza tym świetne wąskie asfalty i dobrej jakości szutry w zagłębiu jabłkowym tam gdzie Wisła wygina się śmiało dwa razy. Dobra końcówka, chyba złapałem wiatr w plecy, bo od Góry Kalwarii całkiem elegancko. 


W tej ciemnej dziurze czeka mnie spadek 7%, niebywałe na tej szerokości geograficznej.


Gusin


wody Kalwarii.
Pokaż trasę GPS

....były długie i znane proste, nową ścieżką asfaltową przez 4 wydmy, trochę wzdłuż największej rzeki, wąskim asfaltem w poprzek podmokłych łąk, szybką i zatłoczoną krajówką, później też krajówką, ale zapomnianą i poprowadzoną w leśnym tunelu. Odbijam w boczną z czarnego żwiru, ubitą czerwoną cegłą, z wystającymi ostrymi krawędziami niezeszlifowanego gruzu, w towarzystwie cykora o cienkie i wrażliwe opony w systemie bez dętki, z zaskoczeniem na widok dwóch kudłatych, dużych psiaków, które wylegiwały się przed bramą fortecy, bez możliwości pierzchnięcia zarytymi, cienkimi oponami w kurzu i piachu. Później było z wiatrem, lokalnym wąskim asfaltem, szybko i szelestnie, bo łańcuch nie smarowany od dawna, strach pomyśleć, zbuntował się piskliwie. W końcu nawrót, a że ostry zakręt baran w dolnym chwycie, ścięte skrzyżowanie, wzięte w poprzek, dmuchnęło, zawiało w plecy, do hamulców daleko sięgnąć. A dalej znaną drogą, wzdłuż niebieskiego, szczeblatego szlaku, czterdziestoletnim asfaltem zamulam pod wiatr, picie mam, ale jeść się chce, wyobrażam sobie te kiście bananów trzymane w prawej ręce, w lewej sok pomidorowy, a tu okolica głucha i wyludniona. Miało padać dopiero za trzy godziny, ale pośpieszyło się, i o grzbiet rozpryskują się małe rzadkie krople, wsiąkają w kurtkę, a do domu jeszcze 30 kilometrów, najnudniejszą drogą Mazowsza, gdzie wioski przechodzą jedna w drugą, oddzielone zieloną tablicą, a mi nie pozostaje nic innego jak odliczać po malejących numerach domów końca.


wierzby mają i muszą być. 

Pokaż trasę GPS